|
|
Ζαν Μωρεάς «Τα βουνά της Ηπείρου είναι υπέροχα!», αναφώνησε ο Γ., καθώς η παρέα αναρριχιόταν
αργά-αργά στο μονοπάτι, λαχανιασμένη σαν παλιά ατμομηχανή. »Η αστική ζωή μας και οι διευκολύνσεις της
τεχνολογίας, έχουν θέσει σε αδράνεια τις φυσικές μας δυνατότητες κι έχουν
αυξήσει αισθητά την περίμετρο της μέσης μας. Σ’άλλους μας περισσότερο και
σ’άλλους μας λιγότερο, βέβαια, για να μην με παρεξηγήσετε.» »Μάλλον, δεν είμαστε της Περιπατητικής
Σχολής!», αποφάσισε τελικά, να ομολογήσει ο Γ. για λογαριασμό όλης της
παρέας, και να προκαλέσει σε όλους μας, μουγκρητά συμφωνίας. «Κι όμως, δεν θα’πρεπε να μας συμβαίνει
έτσι! Ειδικά σε μας, που υποτίθεται ότι μας ενδιαφέρει και μας ελκύει η
πνευματικότητα. Μπορεί να μην είναι απαραίτητο να είμαστε αθλητές, αλλά η
κίνηση είναι μια φυσική ιδιότητα σ’όλα τα επίπεδα της Εκδήλωσης της
Παντότητας και κατά συνέπεια, οφείλουμε να την τιμούμε και να την
εφαρμόζουμε, ιδιαίτερα στο σώμα μας, που αγόγγυστα μας ανέχεται μια ζωή, με
τα βίτσια μας και τις υπερβολικές ορέξεις μας!», διαμαρτυρήθηκε ο Ζ. «Νους υγιής, εν σώματι υγιεί!», ανέκραξε
αρχαιοπρεπώς και με στόμφο, αλλά ασθμαίνων ο Α. «Μην ξεχνάτε ότι είμαστε και Έλληνες, και η
ιδιαίτερή μας εθνική Παράδοση, έχει διατηρήσει και τον κατάλληλο τρόπο για να
απολαύσουμε τον ευλογημένο αυτόν τόπο, στον οποίο έχουμε το καλό κάρμα
να είμαστε ενσαρκωμένοι.», επανήλθε ο Ζ. «Α! τώρα που είπες «κάρμα», μου θύμισες την
αντίστοιχη Μυθολογική Παράδοση με τις τρεις μοίρες.», πετάχτηκε ο Α. «Γνωρίζεις τα ονόματά τους;», ρώτησε
περιπαιχτικά ο Γ. «Φυσικά! Τι με πέρασες για άσχετο; Η Ελληνική
Μυθολογία είναι για μένα ένα από τα πλέον Ιερά Μυητικά Κείμενα και δεν
είναι τυχαίο, που την χρησιμοποιούσαν οι Φιλόσοφοι Αλχημιστές για να
περιγράψουν τις διεργασίες της Τέχνης τους, αλλά και τόσοι Ευρωπαίοι και
Έλληνες Ποιητές και Λογοτέχνες!», απάντησε θριαμβευτικά ο Α., «Ήταν η Κλωθώ,
η Λάχεσις και η Άτροπος. Τα ονόματά τους μας αποκαλύπτουν την
λειτουργία της καθεμιάς, ως δευτερεύοντες και συμπληρωματικοί νόμοι, που
επηρεάζουν την καθημερινότητα των ανθρώπων.» «Πολύ σοφά όλα αυτά που λέτε, αλλά αν
παρασυρθείτε πολύ ακόμη μ’αυτές τις διανοητικούρες, θα χάσετε την απόλαυση
του μεγαλείου που απλώνεται μπροστά μας!», παρενέβη παρακλητικά, αλλά και
διδακτικά η Λ. »Παρατηρείστε με συνειδητή προσοχή, την
Φύση που μας περιβάλλει, αφήστε την καρδιά σας ν’ανοίξει και να αναπνεύσει
τον καθαρό αέρα και τον αρμονικό αιθέρα, που μας προσφέρει η ύπαιθρος.
Ξεχνάτε πόσο υποφέρουμε στην θορυβώδη ζωή της πόλης, κάτω στα Γιάννινα;» »Θυμηθείτε όλους τους Μύστες του
παρελθόντος και του παρόντος. Τι μας συμβουλεύουν; Να επισκεπτόμαστε την Φύση
«εν σιγή». Να αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη στην αγκαλιά της, ώστε να
λειτουργήσει και πάλι αρμονικά ο ενεργειακός μας οργανισμός και τα κέντρα
του, από τον συντονισμό του με την καθαρή Φύση της Ηπειρωτικής Γης. Και
θυμάστε, ότι η Φύση δεν είναι μόνο το αισθητό για μας, κομμάτι της, αλλά και
το υπεραισθητό της κομμάτι.» »Το Θείον αποκαλύπτεται στον άνθρωπο και
μέσα από την Φύση. Η Φανέρωση αυτή, λέγεται στην Χριστιανική Παράδοση, η Φυσική
Αποκάλυψη. Η Φανέρωση του Θεού στη Φύση, αλλά για ποιόν; Για τον άνθρωπο
που δεν είναι πια ο άνθρωπος του ρεύματος, αλλά η αγνότητά του, του
άνοιξε το Βιβλίο της Φύσης. «Αλλά και με την βοήθεια του Νόμου των
Αναλογιών & Αντιστοιχιών, που είναι διατυπωμένος στον Σμαράγδινο
Πίνακα του Ερμή του Τρισμέγιστου!», χώθηκε ο Α. «Τόσο ο Ιάκωβος Μπαίμε στην
Γερμανία, όσο και ο Σπύρος Νάγος στην Ελλάδα, με τον ίδιο τρόπο μας
προτρέπουν, να προσεγγίσουμε πρώτα απ’όλα την Φύση. Και ο Παύλος στην προς
Ρωμαίους επιστολή, μας λέει, ότι παρόλο που του Θεού η απαράμιλλη
δύναμη και η θειότητα, είναι στην Φύση αόρατες, οι άνθρωποι μπορούσαν να τις
εννοήσουν από τότε που έγινε ο κόσμος. (Ρωμ.1:20), δηλ. ο άνθρωπος μπορεί
πάντοτε να διαισθανθεί τις ενέργειες του Θεού στην Φύση, αρκεί να ζεί κατά
φύσιν, κι όχι παρά φύσιν, όπως εμείς. Εεε… είπα ένα τυχαίο
παράδειγμα… Ξεχνάτε εκείνο το καταπληκτικό επίσης, σύγγραμμα του Άγνωστου
Φιλοσόφου για τον Φυσικό Πίνακα των αντιστοιχιών Θεού, Φύσης και
Ανθρώπου;», συμπλήρωσε η Λ. «Για να σας προσγειώσω λίγο, τώρα, να σας
κάνω τον ξεναγό. Είμαστε στον Δήμο Κατσανοχωρίων, του Νομού Ιωαννίνων. Η εκδρομή μας,
περιλαμβάνει πολλά και εξίσου υπέροχα χωριά και τοποθεσίες. Αν προλάβουμε,
μετά το περίφημο τοξωτό Γεφύρι της Πλάκας, θα περάσουμε και από το πανέμορφο Μοναστήρι της Τσούκας, μετά το Ελληνικό, πάνω σ’ένα
φαράγγι. Όμως, πριν από όλα, σας έχω μια έκπληξη!», τους διέκοψε ο Σ. »Περπατήστε συντονισμένα, να φτάσουμε στα
αυτοκίνητα, πριν μεσημεριάσει, κι αρχίσουν να λειτουργούν άλλες ανάγκες!»,
έδωσε την εντολή ο Σ., κι όλοι έσπευσαν να πειθαρχήσουν, ενώ η περιέργεια και
η λαχτάρα για την έκπληξη, άρχισε να τους γαργαλάει και να τους κάνει να
επιταχύνουν. Όσο βέβαια μπορούσαν, γιατί ήδη σέρνονταν σαν τις σαύρες. Το αυτοκίνητο του Σ. ήταν μπροστά, για να μας οδηγήσει στην έκπληξη. Το
ακολουθούσαμε με τα δικά μας αυτοκίνητα, και σε κάποια στιγμή καταλάβαμε ότι
προσεγγίζαμε ένα χωριό. Σε λίγο, προσπεράσαμε την πινακίδα: «Πλαίσια». Για ποιο
λόγο ο Σ. μας οδηγούσε στα Πλαίσια; Μήπως είχε ανακαλύψει εκεί, κανένα καλό
ταβερνάκι; Είναι και καλοφαγάς! Προσπεράσαμε μερικά σπίτια και κάποια στιγμή
άπλωσε το χέρι του από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου του και μας έδειξε
προς τα ερείπια κάποιου παλιού σπιτιού, μπροστά στο οποίο ήταν κάποια πέτρινη
αναμνηστική στήλη. Αλλά, δεν σταμάτησε εκεί. Συνέχισε, πιο πέρα, και
σταμάτησε κοντά στην κεντρική πλατεία του χωριού. Εκεί, είδαμε μια μαρμάρινη
στήλη, στην κορυφή της οποίας ήταν μια προτομή ενός κομψού άντρα.
Περιμετρικά, στηριζόμενη σε τέσσερα πασαλάκια, υπήρχε μια προστατευτική
αλυσίδα.
Αφήσαμε τα αυτοκίνητα και πλησιάσαμε όλοι στην προτομή, κάνοντας ένα ημικύκλιο
μπροστά της. Μα είναι δυνατόν; Πως και δεν το είχαμε ξανακούσει αυτό! Η
μαρμάρινη στήλη, έγραφε: «JEAN MOREAS», και από κάτω: «ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ», «1856-1910». Όλοι μας τον γνωρίζαμε, όπως όλος ο κόσμος, ως τον γνωστό Ποιητή,
αλλά επίσης, και όπως όχι όλος ο κόσμος, ως Μαρτινιστή. Αλλά δεν είχαμε
προσέξει, την Ηπειρωτική του καταγωγή! Ο Σ., αφού μας άφησε λίγα λεπτά να συνειδητοποιήσουμε την περίσταση,
άρχισε να μιλάει: «Εμείς γνωρίζουμε τον Ιωάννη
Παπαδιαμαντόπουλο, ως αδελφό μας στον Μαρτινισμό, που είναι πολύ γνωστός στο
ευρύ ευρωπαϊκό κοινό, ως ο Ποιητής Ζαν Μωρεάς. Ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε από την Ελλάδα και τις
αρχαίες ελληνικές μορφές, ο άνθρωπος που το ένστικτό του, για να
χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του, τον οδήγησε να επανέλθει στον αληθή
κλασσικισμό, έγινε στις μέρες του, το ίνδαλμα της γαλλικής νεολαίας του
Καρτιέ Λατέν, εκπλήσσοντας τους πάντες για τα αποφθέγματά του. Στα φιλολογικά
καφενεία του Καρτιέ Λατέν, γνωρίστηκε με τον Ωγκυστέν Σαμποζώ και τον Παπύς. Σας συνιστώ να διαβάσετε έργα του, σε μετάφραση Μιλτ. Μαλακάση,
Τέλου Άγρα, Σ. Σκίπη, Κλ.Παράσχου και Κ. Παλαμά.» »Λοιπόν, τώρα που τον
γνωρίσαμε και ως Γιαννιώτικης καταγωγής, ας θυμηθούμε λίγα πράγματα από τη
ζωή του. Ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, (15 Απριλίου 1856 -
Παρίσι 30 Απριλίου 1910) ήταν λογοτέχνης. Έγραψε ποιήματα στα ελληνικά και τα
γαλλικά, αλλά είναι περισσότερο γνωστός για την συνεισφορά του στα γαλλικά
γράμματα με το ψευδώνυμο: Ζαν Μωρεάς. Ήταν γιος του Αδαμάντιου Παπαδιαμαντόπουλου και της Τομπάζη,
κόρη (ή εγγονής) του ναυάρχου Τομπάζη. Σπούδασε νομικά στην Γερμανία και την
Γαλλία. Ήδη, από τα χρόνια των σπουδών του στο Παρίσι, είχε ενταχθεί στους
λογοτεχνικούς κύκλους της πόλης. Όταν επέστρεψε στην Αθήνα συμμετείχε έντονα
στην πνευματική ζωή: ενεπλάκη στην φιλολογική διαμάχη Ροΐδη – Βλάχου και το
1878 δημοσίευσε την μοναδική ελληνόφωνη ποιητική του συλλογή, «Τρυγόνες και Έχιδναι». Το 1897, με την
κήρυξη του πολέμου κατά των Τούρκων, ο Ζαν Μωρεάς ήρθε στην Ελλάδα μετά από μακρά
απουσία, για να εκπαιδευτεί και να προσφερθεί στην Πατρίδα. Έτσι, ήρθε πιο
κοντά σε επαφή με την Ελληνική Φύση και τον Ελληνικό Πολιτισμό. Το 1880,
εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι και σταδιοδρόμησε στα γαλλικά γράμματα ως
εκπρόσωπος του Συμβολισμού. Τα κυριότερα ποιήματά του στα γαλλικά ήταν
οι 6 τόμοι με τίτλο «Στροφές» (Stances).» »Αλλά, τι είναι ο Συμβολισμός στην Λογοτεχνία; Ο Συμβολισμός είναι
ένα λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό κίνημα που άνθισε στα τέλη του 19ου αιώνα.
Οι οπαδοί του Συμβολισμού απαρνήθηκαν το ρεαλισμό, επειδή πίστευαν ότι
η ζωγραφική και η λογοτεχνία πρέπει να μεταφέρουν ιδέες και νοητικές
καταστάσεις και όχι να περιγράφουν απλώς τον ορατό κόσμο. Ο Συμβολισμός
έρχεται σε αντίθεση με τον ρομαντισμό, το νατουραλισμό και τον παρνασσισμό.
Κινήθηκε από τον εντυπωσιακό πλούτο ως την απόλυτη γαλήνη, ωστόσο, στόχος του
πάντα ήταν να μεταδώσει μια αίσθηση μεταφυσικού. Θέματα θρησκευτικού ή
μυθολογικού περιεχομένου ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή, ενώ ο ερωτισμός, ο θάνατος
και η αμαρτία δεν έλειπαν από κανένα έργο. Προσπαθούσε μ’ αυτά να
αναπαραστήσει την καθημερινότητα μέσα από συμβολικές παραστάσεις. Η ονομασία
του κινήματος λοιπόν, οφείλεται στον ελληνικής καταγωγής ποιητή Γιάννη
Παπαδιαμαντόπουλο ή Ζαν Μωρεάς (Jean Moreas). Οπαδοί του Συμβολισμού
ήταν ο Λεκόντ (Charles Marie Rene Leconte), ο Μπωντλέρ (Charles Baydelaire),
ο Βερλέν (Paul Verlaine), ο Ζιντ (Andre Gide), ο Φορ (Paul Fort). Στην
Ελλάδα, την επίδραση του Συμβολισμού δέχτηκαν ο Κωστής Παλαμάς, ο
Λάμπρος Πορφύρας, ο Ιωάννης Καμπύσης, ο Ιωάννης Ν.Γρυπάρης και ο Κωνσταντίνος
Χρηστομάνος.» »Στις 30 Αυγούστου του
1986, έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Ποιητή, την οποία φιλοτέχνησε
ο γλύπτης Παπαγιάννης από το Ελληνικό
(Λωζέτσι) Ιωαννίνων, με δαπάνες της Αδελφότητας Πλαισσιωτών Αθηνών, εδώ, στην
κεντρική πλατεία του χωριού.» »Από τις πληροφορίες
λοιπόν, που συγκεντρώθηκαν εδώ, μαθαίνουμε τα εξής: «Από το οικογενειακό
δέντρο που σώθηκε και παραδόθηκε στον Βασίλη Γιαννούλα, Πρόεδρο τότε της
Αδελφότητας Πλαισσιωτών και Λυκειάρχη, από τον τελευταίο Παπαδιαμάντη,
δημοσιογράφο, φαίνεται ότι η οικογένεια Παπαδιαμαντοπούλου, είναι η
οικογένεια Μαργαρίτη Παπαδιαμάντη, Παπάς και Αγιάν
Βελαέτης (τοπάρχης). Ο αείμνηστος λοιπόν Βασίλης Γιαννούλας, γράφει στα
ημερολόγια της Αδελφότητας Πλαισσιωτών: «Πατριάρχης λοιπόν, ο Μαργαρίτης
Παπαδιαμάντης, που είχε δυο παιδιά, το Γεώργιο και τον Διαμάντη. Μετά το θάνατό του,
από τους ληστές που τον οδήγησαν στη Θέση Γρενζηλιά, φορτωμένο ένα χειρόμυλο,
τη θέση του πήρε ο Γεώργιος Διαμάντης, πρωτόπαπας και προεστώς. Μετά το
θάνατο του αδελφού του Διαμάντη, που κρεμάστηκε στο Νάρθηκα της κεντρικής
εκκλησίας, το 1642, από τους Τουρκαλβανούς, μετανάστευσε στο Αιτωλικό γιατί
το κόμμα των αντιθέτων, μισούσε θανάσιμα τους Παπαδιαμάντηδες και ιεράτευσε
εκεί, μέχρι το θάνατό του και ετάφη στον περίβολο της εκκλησίας των
Ταξιαρχών. Από τα δύο παιδιά του
δευτερότοκου γιού του, του Μαργαρίτη Παπαδιαμάντη που μετανάστευσε στο
Αιτωλικό, ο Γεώργιος εγκαταστάθηκε στην Κόρινθο και ο Αναστάσιος στην Πάτρα
σαν έμπορος. Πετυχημένος έμπορος ο Γεώργιος παντρεύτηκε την κόρη ιερέως και
έκαμε δυο παιδιά τον Ιωάννη (1767) και την Ανθή. Ο Ιωάννης, όπως
συνηθίζουν και σήμερα οι Πελοποννήσιοι, πρόσθεσε και το «–όπουλος» στο επίθετο, για λόγους εμπορικούς
και στην Πάτρα, όπου εγκαταστάθηκε, εργάστηκε σαν έμπορος κοντά στο θείο του
Αναστάσιο. Σιγά-σιγά έγινε μεγαλέμπορος και συνεργάστηκε με εμπορικούς οίκους
της Τεργέστης κλπ. Ο Γούδας στους (ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΥΣ ΒΙΟΥΣ, ΤΟΜΟΣ Γ’ σελ. 330)
γράφει ότι απέκτησε μεγάλο κύρος και πολλές τούρκικες οικογένειες του
ανέθεσαν τη διαχείριση των οικονομικών συμφερόντων τους. Τότε μυήθηκε στην
Φιλική Εταιρεία και διέθεσε μεγάλα ποσά για την προετοιμασία του αγώνα. Όταν
αποφασίστηκε η έναρξη του αγώνα, από το σπίτι του ακούστηκαν οι πρώτες
τουφεκιές, γιατί το είχαν περικυκλώσει οι Τούρκοι. Εκεί σκοτώθηκε ο πρώτος
νεκρός του αγώνα, ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ, συγγενής και συγχωριανός του Ιωάννη
Παπαδιαμαντόπουλου (Γούδα βίοι παράλληλοι). Αργότερα, αναδείχτηκε
μέλος και πρόεδρος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Κυβερνήσεως και μέλος της
Διοικούσης Επιτροπής της Πόλης του Μεσσολογγίου. Έπεσε μαχόμενος το βράδυ της
ηρωικής εξόδου των πολιορκημένων. Απόγονος του Ιωάννη
Παπαδιαμαντόπουλου, είναι ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, που με το ψευδώνυμο ΖΑΝ ΜΩΡΕΑΣ, ανεδείχθη μέγας
λογοτέχνης.» Στην συνέχεια, ο Σ., μας ζήτησε να
σχηματίσουμε έναν κύκλο γύρω από την προτομή και αφού μας διάβασε ένα ποίημα
του Ποιητή, μας ζήτησε να κρατήσουμε σιγή πέντε λεπτών, στην μνήμη του
σημαντικού και ευαίσθητου αυτού ανθρώπου.
Οι Έλληνες κι εμείς οι Ηπειρώτες, ιδιαίτερα,
πρέπει να αισθανόμαστε περήφανοι, για τον διακεκριμένο αυτόν Ποιητή, αλλά και
για την προσφορά της οικογένειας Παπαδιαμαντόπουλου στους αγώνες της Πατρίδας
μας. Sar
Solaris «Ποιήματα του Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου στα ελληνικά.» (Από: «Νέα Ζωή», Τόμ. 7, Αρ. 5 (1912), Τεύχος 5.) Ποιήματα του Ζαν Μωρεάς στα γαλλικά, στο Διαδίκτυο: http//poesie.webnet.fr/auteurs/moreas.html Βιβλιογραφία: - Στέφανου Ι.Τσελίκη: «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ
ΜΟΥ, ΠΛΑΙΣΙΑ, ΜΕ ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ», Πλαίσια Κατσανοχωρίων 2007. - Μορεάς, Ζαν: «Εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ –
ΛΑΡΟΥΣ - ΜΠΡΙΤΤΑΝΙΚΑ» |
|
